Mijn Aukje .
Op haar 22ste ontmoette ik haar voor het eerst. In Utrecht. Zij secretaresse op de Faculteit Diergeneeskunde, afdeling Pathologie; ik student Diergeneeskunde, tweedejaars, 1966.
Mijn Aukje.
Stukje bij beetje hoorde ik over haar Groningse periode. Daar als baby met haar moeder naar toe gevlucht na het bombardement op Arnhem van september 1944. Haar schooljaren waren moeizaam omdat haar nieuwsgierigheid en levenslust frequent werd afgewezen en beknot. Angst was een bedreigende werkelijkheid. Dat heeft littekens opgeleverd. Die heeft Aukje haar leven lang met zich gedragen.
Mijn Aukje.
In 1970 trouwden we. Dol gelukkig en ook nog een leuke etage om te wonen in de mooiste buurt van Utrecht : de Koningslaan ! Aukje was de kostwinner want ik moest mijn dierenartsendiploma nog halen. Dat ging goed en december 1970 werkten we beiden op hetzelfde instituut -Veterinaire Pathologie- van de Faculteit Diergeneeskunde. In 1971 werd IJsselstein onze tweede woonplek. Een splinternieuw huis. Niet te geloven. Daar werd onze dochter ANNEMIEK in juni 1972 geboren. Een mooie tijd.
Mijn Aukje.
We veranderden van werk en woonplaats in 1976. Zwolle werd ons domicilie. Voor mij niet onbekend ! We hadden het er druk met ons gezin en onze talloze bezigheden. Ik op de Gezondheidsdienst voor Dieren; Aukje met allerlei vrijwilligerswerk. Dat ontspoorde in de 80-iger jaren. Een periode van enkele jaren worstelde Aukje zich door het leven. Met steun en hulp wist ze zich te herpakken. In die tijd gaf ze zichzelf de opdracht : “Ik ga de moeder -havo doen!”. Met vlag en wimpel geslaagd. De zon ging weer schijnen. En vervolgens begon ze enthousiast aan een baan als secretaresse in het Ziekenhuis “De Weezenlanden” in Zwolle.
Mijn Aukje.
Opnieuw kwam er een verhuizing in beeld. De Gezondheidsdienst in Zwolle ging ten gevolge van een landelijke fusie verhuizen naar Deventer. Ons besluit was snel genomen : wij verhuizen ook! Een nieuw huis op een fijn plekje. Wat een geluk. Na twee maanden ging Aukje aan de slag in het ziekenhuis in Deventer. Inmiddels was Annemiek gaan studeren en woonde zij niet meer thuis. Met ons tweeën hadden we het druk maar ook heel gezellig. We konden ons veroorloven veel te reizen. We genoten er met volle teugen van.
Mijn Aukje.
Al snel bleek dat onze kerkelijke keuze in Deventer niet de goede was. Met de Groningse ervaringen van Aukje liep de situatie al snel uit de hand. Wij verlieten die kerkelijke gemeenschap. Dat gaf veel verdriet. Samen zochten we onze eigen weg. Dat bracht rust en duidelijkheid voor ons beiden, tot op de dag van vandaag, met uitdagende vragen, vaak zonder antwoorden.
Muzikaal intermezzo : Uit de “Enigma variaties” van Edward Elgar : ‘NIMROD”
Mijn Aukje.
Annemiek bouwde haar leven na haar Zwolse periode op via Ede, Bolsward en Leeuwarden. Een nieuw begin met Hans. Ze bouwden een gezellig nestje in Goutum. Wij beleven veel plezier aan hun kinderen, onze kleinkinderen : Nynke en Lars. Nieuw leven dat zich ontwikkeld en nu zijn ze groot ! Wat waren Aukje en ik gelukkig met dit gezin van onze dochter ! In diezelfde periode kwam ons beider pensioen in zicht. Wij hebben daar samen gelukkig volop van kunnen genieten : thuis, in Nederland, in Frankrijk en waar al niet op de wereld. Met veel plezier kijken we daar op terug. Gaandeweg ging het reizen voor Aukje minder gemakkelijk. Onze fotoreportages en plakboeken helpen ons vele mooie herinneringen op te halen.
Mijn Aukje.
Sinds een jaar of acht leverde Aukje steeds meer in. Haar mobiliteit verminderde. Samen ging het nog maar haar zelfstandigheid kreeg keer op keer een knauw. Op 21 december 2024 gingen we samen naar het Deventer Ziekenhuis. AUKJE zei : “er is iets, ik weet niet wat maar het is niet goed !” Drie dagen later, op 24 december 2024 kreeg ze haar fatale diagnose te horen. Aukje hoefde niet lang na te denken over het vervolg. In haar klare taal : “geen toeters en bellen aan mijn lijf”. Op 8 januari 2025 heb ik haar naar het hospice “De Winde” mogen brengen. Daar voelde ze zich vanaf het begin op haar plek. Daar is Aukje door liefdevolle zorg omringd. Ze toonde daarover haar dankbaarheid. Alle medewerkers lieten haar en ook mij weten hoe gezellig het bij Aukje op de kamer was. De tumor in haar hoofd veroorzaakte een steeds verder toenemende verwoesting van haar taalvermogen. De toenemende afasie was een ondragelijke last. Met een glimlach op haar gezicht konden we als familie afscheid nemen van Aukje. Dat was moeilijk maar ook heel warm.
Mijn Aukje.
Op een bijzondere wijze heeft Aukje in de afgelopen jaren geleerd in te leveren met ubehoud van de regie over haar leven. Dat is niet een gebrek aan levenslust maar een overgave om te kunnen loslaten. Het ultieme moment is gekomen dat Aukje het leven kon loslaten. Zij heeft dat op een bewonderenswaardige manier gedaan.
Ik heb een sterke vrouw gevonden.
Wij zijn daarbij alleen maar stil.
Afsluitende muziek : Andante cantabile uit de Sonata “Pathéthique” van Ludwig van Beethoven.
